Ignacy Paderewski

Wybitny pianista i kompozytor

Ignacy Paderewski był genialnym pianistą i kompozytorem, który swą popularność i status
gwiazdy wykorzystał do uzyskania poparcia Zachodu dla sprawy polskiej w czasie pierwszej
wojny światowej. Jego działalność polityczna sprawiła, że jest uznawany za jednego z ojców
niepodległej Polski.

Na decyzję dwudziestojednoletniego Ignacego Paderewskiego o wyjeździe w 1881 roku do
Berlina wielki wpływ miała sytuacja rodzinna. Sierota, którego wychowywała ciotka,
doświadczył tragedii, gdy jego żona zmarła po dziewięciu miesiącach od ślubu, pozostawiając
go z dziewięciodniowym, chorym synkiem. Porzucił zatem posadę nauczyciela w
warszawskim Instytucie Muzycznym i udał się na Zachód w poszukiwaniu możliwości kariery
muzycznej.

Początki kariery Paderewskiego nie były łatwe. Dopiero od tournée po Stanach
Zjednoczonych w latach 1891–1892 zyskał na tyle duże uznanie, żeby nie musieć już więcej
martwić się o utrzymanie. Majętność i pozycja towarzyska Paderewskiego jako uznanego
muzyka i kompozytora pozwoliły mu na duże zaangażowanie polityczne. Koncertował
charytatywnie na rzecz polskich organizacji. Zwłaszcza po wybuchu pierwszej wojny
światowej stał się wielkim orędownikiem niepodległości Polski. Obycie i kontakty pozwalały
mu stale lobbować za poparciem dla Polski.

W ten sposób Paderewski przekonał prezydenta Stanów Zjednoczonych Thomasa Woodrow
Wilsona, by postulat utworzenia niepodległego państwa polskiego umieścił na liście 14
punktów, które miały określić powojenny porządek świata. Gdy wojna dobiegła końca,
Paderewski udał się do Polski, by uczestniczyć w tworzeniu państwa. Jego przybycie do
Poznania stało się przyczyną manifestacji patriotycznych, które przerodziły się w powstanie
wielkopolskie.

Paderewski szczególnie ważną rolę odegrał jako pośrednik między Piłsudskim a Dmowskim,
potrafiący pogodzić różne stronnictwa. 16 stycznia 1919 roku został premierem
bezpartyjnego rządu, i w tej roli uczestniczył w obradach konferencji pokojowej w Paryżu.
Zdając sobie sprawę z tego, że jego rząd ma charakter przejściowy, podał się do dymisji w
grudniu tego samego roku. Powrócił do koncertowania, łącząc je jednak z dalszą
działalnością polityczną. W czasie drugiej wojny światowej ponownie reprezentował polskie
interesy w Stanach Zjednoczonych, między innymi załatwiając kredyty na uzbrojenie Polskich
Sił Zbrojnych na Zachodzie. Zmarł w 1941 roku.